Przejdź do zawartości

Ulica Topolowa w Krakowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
ulica Topolowa
Grzegórzki
Ilustracja
Widok ulicy od skrzyżowania z ulicą Rakowicką w kierunku wschodnim
Państwo

 Polska

Miejscowość

Kraków

Długość

520 m

Przebieg
0 m ul. Bosacka
70 m ul. Zygmunta Augusta
150 m ul. Rakowicka
320 m ul. Ariańska
520 m ul. I. Borowickiej
Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „ulica Topolowa”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „ulica Topolowa”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „ulica Topolowa”
Ziemia50°03′59,0″N 19°57′15,0″E/50,066389 19,954167

Ulica Topolowa – ulica w Krakowie, w dzielnicy II Grzegórzki, na Wesołej. Łączy wschodnią stronę dworca Kraków Główny, rozpoczynając bieg na skrzyżowaniu z ulicą Bosacką, z rejonem Ronda Mogilskiego[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Ulica została wytyczona w 1801 roku śladem dawnej drogi prowadzącej z Kleparza, od kościoła św. Floriana do Mogiły. Nazywano ją wówczas Mogilską, zaś później Strzelecką, stanowiła główne połączenie miasta z Cmentarzem Rakowickim. Po 1847 roku, w związku z budową dworca kolejowego, ulica została podzielona na dwie części – dawny odcinek zachodni to dzisiejsza ulica Kurniki. W związku z powyższym ulica straciła na dotychczasowym znaczeniu, głównie na rzecz ulic Lubicz i Rakowickiej, którymi to od tej pory odbywał się dojazd do cmentarza. W obecnej formie ulica została wytyczona około 1878 roku. W latach 1906–1910 w domach nr 24, 16 oraz 18 mieszkał Józef Piłsudski, natomiast w czasie okupacji hitlerowskiej w mieszkaniu Tadeusza Brzozowskiego przy ulicy Topolowej odbywały się przedstawienia Teatru Niezależnego Tadeusza Kantora[1].

Nazwa ulicy została nadana około 1880 roku, najprawdopodobniej w nawiązaniu do topoli, którymi obsadzona była droga do cmentarza[1].

Zabudowa

[edytuj | edytuj kod]

Zabudowę ulicy stanowią głównie kamienice 2–3 piętrowe, w przeważającej części w stylu eklektycznym i modernistycznym[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Encyklopedia Krakowa. Warszawa – Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 999. ISBN 83-01-13325-2.
  2. Jerzy Kossowski, Leszek Ludwikowski, Ulicami Krakowa, Kraków: Wydawnictwo Artystyczno-Graficzne, 1968, s. 34.